ASIPKA THEATER GROUP

Η Θεατρική Ομάδα ΑΣΙΠΚΑ ιδρύθηκε το Σεπτέμβρη του 2007 από τον ηθοποιό-σκηνοθέτη Δημήτρη Μπίτο και από την ηθοποιό Ειρήνη Δράκου.

 

' ΑΣΙΠΚΑ'  σημαίνει ' ΛΑΘΟΣ'  στα ρώσικα - πηγή έμπνευσης υπήρξε η πρώτη ερευνητική δουλειά της Ομάδας

 

Η ανάγκη μας να ασχοληθούμε με το θέατρο είναι η ίδια ανάγκη που θέλοντας και μη μας κάνει ν΄ ασχολούμαστε με τη ζωή.

 

Πιστεύουμε σ΄ ένα θέατρο αισθήσεων, αμφισβήτησης & επινόησης

 

Στόχος αυτής της ομάδας είναι η αναζήτηση ενός προσωπικού τρόπου δουλειάς που έχει σκοπό την εξέλιξη και τη λειτουργία του ηθοποιού - ανθρώπου. Κατά καιρούς, ανάλογα με το ρεπερτόριο-έργο που ασχολούμαστε, επιλέγουμε μια ομάδα ηθοποιών και μαζί τους αναζητούμε νέους τρόπους και μέσα υποκριτικής διαδικασίας.

 

Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε με διάφορες τεχνικές σε ότι αφορά την προσέγγιση των ρόλων για τον ηθοποιό.  Ειδικότερα, διερευνούμε αφηγηματικούς τρόπους με στόχο την καθαρότητα, την αμεσότητα και την πρωτογενή λειτουργία του λόγου και των εκφραστικών μέσων του ηθοποιού.

 

Επίσης αναζητούμε άλλες τεχνικές  εφαρμόζοντας στη διαδικασία των προβών, συνθήκες εργαστηρίου εστιάζοντας στον άνθρωπο ως πρώτη ύλη για τη δημιουργία οποιασδήποτε παράστασης ή αναπαράστασης.  Ο ηθοποιός και ο θεατής προσεγγίζονται υπό αυτό το πρίσμα.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της δουλειάς είναι όταν τα καλοκαίρια επισκεπτόμαστε νησιά της άγονης γραμμής. Εκεί κάνουμε αρκετές ανοιχτές πρόβες, πολλές από αυτές, πολύ πρωινές στη φύση, σε σιωπή και ακινησία και σε διάφορες συνθήκες επινόησης ή μη, με στόχο την αποδόμηση του χρόνου και του τόπου.

 

Αλλά κι άλλες πρόβες με στόχο πάντα τόσο τη σωματική προετοιμασία των ηθοποιών και την εγκατάσταση στην ομάδα μιας βαθύτερης σχέσης μεταξύ ηθοποιών, και ηθοποιών και περιβάλλοντος, όσο και  την αισθητηριακή εγρήγορση, αφύπνιση της μνήμης και επικοινωνία μέσα από το συντονισμό ανθρώπινων και άλλων φυσικών δυνάμεων.

 

Πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της δουλειάς είναι οι απογευματινές πρόβες που οι περισσότερες είναι επίσης ανοιχτές αλλά σε αλληλεπίδραση με την τοπική κοινωνία που επισκεπτόμαστε. Ένα πολύ ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της δουλειάς είναι όταν ο ηθοποιός με το κείμενο που έχει αποστηθίσει καλείται να περπατήσει μέσα στο μέρος που επισκεπτόμαστε, έξω στο δρόμο, ν’ ανακατευτεί με τους ντόπιους χωρίς να δηλώνει την ιδιότητα του και να πει αυτό το κείμενο αυτολεξεί σε κάποιον άνθρωπο που θα συναντήσει.

 

Τα αποτελέσματα αυτής της δουλειάς είναι εκπληκτικά και πολύτιμα για μας σε πολλά επίπεδα. Μ’ έναν τρόπο ο ένας θεατής, που επιλέγουμε να πούμε την ιστορία μας αποτελεί ‘τα φώτα, τα σκηνικά, τη σκηνοθεσία’ της παράστασης μας και εκείνος με την ιστορία που κουβαλά γίνεται κοινωνός και συμμέτοχος αυτής της παράστασης. Το εκπληκτικό που συμβαίνει στην περίπτωση που ένας ηθοποιός καταφέρνει να πει όλη την ιστορία του σ’ έναν άνθρωπο είναι ότι πρόκειται για την περίπτωση του ηθοποιού που έχει ακούσει πρώτα αυτό τον άνθρωπο κι έχει δώσει χώρο στο θεατή του.

 

Έχει επίσης συμβεί πολλές φορές σ’ αυτές τις πρόβες ο ίδιος θεατής να έχει γεννήσει την ιστορία μας και να έρθει η δική του ιστορία ως σοκ για μας να επαληθεύσει ότι το κείμενο που μεταφέρουμε είναι ζωντανό κάπου εκεί έξω και ότι συχνά η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία ή ότι υπάρχει ένας αόρατος σκηνοθέτης που σκηνοθετεί αυτή τη συνάντηση. Πρόκειται για ένα παιχνίδι διερεύνησης μεταξύ παράστασης και αναπαράστασης αντιπαραβολής δύον διαφορετικών πραγματικοτήτων και μετάγγισης ζωντανής εμπειρίας στην ιστορία που μεταφέρει ο ηθοποιός.

 

Στο τέλος πάντα αυτών των προβών προσφέρουμε μια παράσταση στην τοπική κοινωνία σε διάφορους χώρους που μας προσφέρονται, όπως εκκλησίες, εγκαταλελειμμένα κτίρια ή πλατείες

 

Έχουμε οργανώσει διάφορες performance, τις οποίες έχουμε παρουσιάσει κατά καιρούς σε διάφορους χώρους, έχοντας ως στόχο να οικειοποιηθούμε χώρους εντελώς αντισυμβατικούς για θέατρο, με πρωταρχικό σκοπό τη λειτουργία της φωνής και του σώματος σε οτιδήποτε ανοίκειο το προσβάλλει. Οι χώροι των παραστάσεων μας είναι συχνά εντελώς αντισυμβατικοί όπως για παράδειγμα, οι τουαλέτες ενός bar, ένα παλιό βυρσοδεψείο, εκκλησίες, το νησί Σπιναλόγκα (ένα απομονωμένο νησί κάτω από την Κρήτη όπου έστελναν τους λεπρούς στο παρελθόν) αλλά και κλασικοί θεατρικοί χώροι. 

 

Συχνά δεν χρησιμοποιούμε κουστούμια ή ελάχιστα φώτα και τις δουλειές μας χαρακτηρίζει η λιτότητα κυρίως όταν οι χώροι οι ίδιοι όπως στην περίπτωση του παλιού βυρσοδεψείου διηγούνται από μόνοι τους μια ιστορία και κουβαλούν μια ατμόσφαιρα τόσο ζωντανή και φιλική ως προς το γεγονός που φιλοξενείται ή η ώρα της παράστασης καθορίζει όλο το γεγονός, όπως για παράδειγμα πάλι η παράσταση που έγινε στις 6.00 το πρωί στον ίδιο χώρο ή ‘Η Ελένη’ μια άλλη παράσταση που έγινε απογευματινή ώρα μόνο με φυσικό φως σε ένα πρώην συνεργείο.

 

Άλλες φορές πάλι κινούμαστε σε μια πληθωρική έκφραση με σκηνικά κουστούμια και φωτισμούς πάντα με ζωντανή μουσική και χρήση μασκών όπως στην περίπτωση ενός κλασικού νατουραλιστικού κειμένου όπως η ‘Αγγέλα’ ή η παράσταση ‘ΑΝΤΙΓΟΝΗ’ του Σοφοκλή που παίχτηκε πρόσφατα στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου στην μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Σε αυτή την περίπτωση δίνεται όμως το βάρος στον ηθοποιό να αποδομήσει εντελώς τα εκφραστικά του μέσα.

 

Γενικότερα στοχεύουμε με όλους αυτούς τους τρόπους σε μια αποδόμηση του χρόνου και του χώρου.

Αυτή η δουλειά μας εμπνέει, μας εμπλουτίζει και καθορίζει πολύ και τις παραστάσεις μας. Όλη η δουλειά μας είναι ένα πείραμα μεταξύ παράστασης, αναπαράστασης και διερεύνησης αφηγηματικών τρόπων καθώς και μια προσπάθεια ενεργητικής συμμετοχής του θεατή. Για παράδειγμα ένας θεατής που αποφασίζει να έρθει σε μια παράσταση στις 6.00 το πρωί στην καρδιά του Χειμώνα έχει ήδη μετατοπιστεί αφού το να πάει στο θέατρο δεν είναι άλλη μια αστική έξοδος τοποθετημένη στο πρόγραμμα του αλλά μια συνάντηση σαν ερωτικό ραντεβού ή επαναστατική πράξη ή μια άλλη δύναμη που πιστεύουμε ότι πάντα κουβαλά και μπορεί να τον αφυπνίσει και να επινοήσει τον εαυτό του πέρα από τα στερεότυπα.

 

 Συχνά δουλεύουμε ερευνητικά με κείμενα δικά μας αλλά και ήδη υπάρχοντα ή υλικό ντοκουμέντο, όπως για παράδειγμα στην παράσταση ‘ΣΤΟΕΣ’ που δουλέψαμε πάνω σε δικά μας κείμενα και πάνω σε δημοσιογραφικό υλικό και συνεντεύξεις 33 παγιδευμένων μεταλλωρύχων 700 μ. κάτω από τη γη καθώς και σε ποιήματα του 

Σουηδού ποιητή,  Tomas Transtromer. Ή όπως στην περίπτωση των ‘Σιωπηλών Φωνών’ που δουλεύουμε πάνω σε 69 μαρτυρίες, υλικό ντοκουμέντο όλου του περασμένου αιώνα στην Ελλάδα.

 

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ  σε μη αστικούς πληθυσμούς και περιβάλλοντα

 

Συγκεκριμένα, η ομάδα ΄ΑΣΙΠΚΑ΄ τα τελευταία καλοκαίρια τώρα, στα πλαίσια των προβών της επιλέγει ένα νησί για προετοιμασία και παρουσίαση ΄ανοιχτή πρόβα΄ ενός μέρους της δουλειάς που  ανεβάζει το χειμώνα στην Αθήνα. Το 2007 με αφορμή των παράσταση ΄Νυχτερίδες΄ επισκέφτηκε τη Νίσυρο και παρουσίασε μια performance πάνω σε υλικό της παράστασης.

 

Το 2008 με αφορμή την παράσταση που ανέβηκε στις 6 Οκτωβρίου στο ΒΙΟS,  το ΄ΤΡΙΠΤΥΧΟ΄ του Ηeiner Muller, ΄ ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ ΌΧΘΗ – ΜΗΔΕΙΑΣ ΥΛΙΚΟ – ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ΄ , η ομάδα ΑΣΙΠΚΑ επέλεξε για ένα σημαντικό κομμάτι των προβών της την Αστυπάλαια. Eκεί, πέρα από μια performance που παρουσίασε η ομάδα πάνω στο ποίημα του Έλιοτ από την ΄Έρημη Χώρα΄΄ - Κούφιοι Άνθρωποι, (όπου μαζί με τους Ειρήνη Δράκου και Πρόδρομο Τσινικόρη ενσωματώθηκαν και συμμετείχαν 40 εθελοντές από το κάμπινγκ της Αστυπάλαιας) παρουσίασε και μια ανοιχτή πρόβα – παράσταση με αφορμή το κείμενο απ΄ το ΄ΤΡΙΠΤΥΧΟ΄ του Ηeiner Muller, στο χώρο της Ροδιάς. Η ανταπόκριση και το πλαισίωμα των ηθοποιών απ΄ των κόσμο, στο προαύλιο της Ροδιάς ήταν συγκινητικά. Τα κείμενα του Ηeiner Muller φαίνεται πως βρήκαν θέση ακόμη και στην καρδιά του καλοκαιριού στο προαύλιο μιας εκκλησίας στην Αστυπάλαια.

 

Παράδειγμα Πρόσφατης Δουλειάς : (Καλοκαίρι 2011)

Στις πρόβες δεν δουλεύουμε με θεωρητική ανάλυση του κειμένου. Ξεκινάμε να δουλεύουμε με την αρχή (αυθαιρεσία)  ότι ‘δεν υπάρχει κείμενο’.  Σ΄ αυτή τη φάση, έχουμε μόλις επιστρέψει από Νίσυρο όπου δουλεύαμε απομονωμένοι για δύο εβδομάδες σε συνθήκες εργαστηρίου. Το πρωί δίναμε ένα ραντεβού για να συναντηθούμε όλοι μαζί κάπου κοντά στη Φύση όπου δουλεύαμε πολύ με τη σιωπή.  Κατά τη διάρκεια της μέρας ετοιμαζόμασταν για την βραδινή πρόβα, δουλεύοντας πάνω σε δύο ποιήματα του Α. Σικελιανού και στο βιβλίο του Γ. Πεντζίκη ‘Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση’ και πάνω στο βουκολικό δράμα ‘Γκόλφω’. Το βράδυ οι πρόβες ήταν συχνά ‘ανοιχτές’ και βγαίναμε στους δρόμους  ‘για  να συναντήσουμε το κείμενο’ (χρησιμοποιώντας το κείμενο  για να επικοινωνήσουμε με τους ντόπιους)  Στο τέλος της παραμονής μας εκεί προσφέραμε μια παράσταση στους ντόπιους πάνω σ’ αυτό το υλικό.‘

 

Τον Ιούνιο του 2012, η ομάδα έκανε αντίστοιχες πρόβες με τη μορφή εργαστηρίου στη Νίσσυρο, πάνω στο έργο ΆΝΤΙΓΟΝΗ’ του ΣΟΦΟΚΛΗ  στα πλαίσια της προετοιμασίας που έγινε για την αντίστοιχη παράσταση που ανέβηκε στις 20 & 21 Ιουλίου του 2012 στη Μικρή Επίδαυρο.

 

 

Η Θεατρική Ομάδα ΑΣΙΠΚΑ ιδρύθηκε το Σεπτέμβρη του 2007 από τον ηθοποιό-σκηνοθέτη Δημήτρη Μπίτο και από την ηθοποιό Ειρήνη Δράκου.

 

' ΑΣΙΠΚΑ'  σημαίνει ' ΛΑΘΟΣ'  στα ρώσικα - πηγή έμπνευσης υπήρξε η πρώτη ερευνητική δουλειά της Ομάδας

 

Η ανάγκη μας να ασχοληθούμε με το θέατρο είναι η ίδια ανάγκη που θέλοντας και μη μας κάνει ν΄ ασχολούμαστε με τη ζωή.

 

Πιστεύουμε σ΄ ένα θέατρο αισθήσεων, αμφισβήτησης & επινόησης

 

Στόχος αυτής της ομάδας είναι η αναζήτηση ενός προσωπικού τρόπου δουλειάς που έχει σκοπό την εξέλιξη και τη λειτουργία του ηθοποιού - ανθρώπου. Κατά καιρούς, ανάλογα με το ρεπερτόριο-έργο που ασχολούμαστε, επιλέγουμε μια ομάδα ηθοποιών και μαζί τους αναζητούμε νέους τρόπους και μέσα υποκριτικής διαδικασίας.

 

Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε με διάφορες τεχνικές σε ότι αφορά την προσέγγιση των ρόλων για τον ηθοποιό.  Ειδικότερα, διερευνούμε αφηγηματικούς τρόπους με στόχο την καθαρότητα, την αμεσότητα και την πρωτογενή λειτουργία του λόγου και των εκφραστικών μέσων του ηθοποιού.

 

Επίσης αναζητούμε άλλες τεχνικές  εφαρμόζοντας στη διαδικασία των προβών, συνθήκες εργαστηρίου εστιάζοντας στον άνθρωπο ως πρώτη ύλη για τη δημιουργία οποιασδήποτε παράστασης ή αναπαράστασης.  Ο ηθοποιός και ο θεατής προσεγγίζονται υπό αυτό το πρίσμα.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της δουλειάς είναι όταν τα καλοκαίρια επισκεπτόμαστε νησιά της άγονης γραμμής. Εκεί κάνουμε αρκετές ανοιχτές πρόβες, πολλές από αυτές, πολύ πρωινές στη φύση, σε σιωπή και ακινησία και σε διάφορες συνθήκες επινόησης ή μη, με στόχο την αποδόμηση του χρόνου και του τόπου.

 

Αλλά κι άλλες πρόβες με στόχο πάντα τόσο τη σωματική προετοιμασία των ηθοποιών και την εγκατάσταση στην ομάδα μιας βαθύτερης σχέσης μεταξύ ηθοποιών, και ηθοποιών και περιβάλλοντος, όσο και  την αισθητηριακή εγρήγορση, αφύπνιση της μνήμης και επικοινωνία μέσα από το συντονισμό ανθρώπινων και άλλων φυσικών δυνάμεων.

 

Πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της δουλειάς είναι οι απογευματινές πρόβες που οι περισσότερες είναι επίσης ανοιχτές αλλά σε αλληλεπίδραση με την τοπική κοινωνία που επισκεπτόμαστε. Ένα πολύ ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της δουλειάς είναι όταν ο ηθοποιός με το κείμενο που έχει αποστηθίσει καλείται να περπατήσει μέσα στο μέρος που επισκεπτόμαστε, έξω στο δρόμο, ν’ ανακατευτεί με τους ντόπιους χωρίς να δηλώνει την ιδιότητα του και να πει αυτό το κείμενο αυτολεξεί σε κάποιον άνθρωπο που θα συναντήσει.

 

Τα αποτελέσματα αυτής της δουλειάς είναι εκπληκτικά και πολύτιμα για μας σε πολλά επίπεδα. Μ’ έναν τρόπο ο ένας θεατής, που επιλέγουμε να πούμε την ιστορία μας αποτελεί ‘τα φώτα, τα σκηνικά, τη σκηνοθεσία’ της παράστασης μας και εκείνος με την ιστορία που κουβαλά γίνεται κοινωνός και συμμέτοχος αυτής της παράστασης. Το εκπληκτικό που συμβαίνει στην περίπτωση που ένας ηθοποιός καταφέρνει να πει όλη την ιστορία του σ’ έναν άνθρωπο είναι ότι πρόκειται για την περίπτωση του ηθοποιού που έχει ακούσει πρώτα αυτό τον άνθρωπο κι έχει δώσει χώρο στο θεατή του.

 

Έχει επίσης συμβεί πολλές φορές σ’ αυτές τις πρόβες ο ίδιος θεατής να έχει γεννήσει την ιστορία μας και να έρθει η δική του ιστορία ως σοκ για μας να επαληθεύσει ότι το κείμενο που μεταφέρουμε είναι ζωντανό κάπου εκεί έξω και ότι συχνά η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία ή ότι υπάρχει ένας αόρατος σκηνοθέτης που σκηνοθετεί αυτή τη συνάντηση. Πρόκειται για ένα παιχνίδι διερεύνησης μεταξύ παράστασης και αναπαράστασης αντιπαραβολής δύον διαφορετικών πραγματικοτήτων και μετάγγισης ζωντανής εμπειρίας στην ιστορία που μεταφέρει ο ηθοποιός.

 

Στο τέλος πάντα αυτών των προβών προσφέρουμε μια παράσταση στην τοπική κοινωνία σε διάφορους χώρους που μας προσφέρονται, όπως εκκλησίες, εγκαταλελειμμένα κτίρια ή πλατείες

 

Έχουμε οργανώσει διάφορες performance, τις οποίες έχουμε παρουσιάσει κατά καιρούς σε διάφορους χώρους, έχοντας ως στόχο να οικειοποιηθούμε χώρους εντελώς αντισυμβατικούς για θέατρο, με πρωταρχικό σκοπό τη λειτουργία της φωνής και του σώματος σε οτιδήποτε ανοίκειο το προσβάλλει. Οι χώροι των παραστάσεων μας είναι συχνά εντελώς αντισυμβατικοί όπως για παράδειγμα, οι τουαλέτες ενός bar, ένα παλιό βυρσοδεψείο, εκκλησίες, το νησί Σπιναλόγκα (ένα απομονωμένο νησί κάτω από την Κρήτη όπου έστελναν τους λεπρούς στο παρελθόν) αλλά και κλασικοί θεατρικοί χώροι. 

 

Συχνά δεν χρησιμοποιούμε κουστούμια ή ελάχιστα φώτα και τις δουλειές μας χαρακτηρίζει η λιτότητα κυρίως όταν οι χώροι οι ίδιοι όπως στην περίπτωση του παλιού βυρσοδεψείου διηγούνται από μόνοι τους μια ιστορία και κουβαλούν μια ατμόσφαιρα τόσο ζωντανή και φιλική ως προς το γεγονός που φιλοξενείται ή η ώρα της παράστασης καθορίζει όλο το γεγονός, όπως για παράδειγμα πάλι η παράσταση που έγινε στις 6.00 το πρωί στον ίδιο χώρο ή ‘Η Ελένη’ μια άλλη παράσταση που έγινε απογευματινή ώρα μόνο με φυσικό φως σε ένα πρώην συνεργείο.

 

Άλλες φορές πάλι κινούμαστε σε μια πληθωρική έκφραση με σκηνικά κουστούμια και φωτισμούς πάντα με ζωντανή μουσική και χρήση μασκών όπως στην περίπτωση ενός κλασικού νατουραλιστικού κειμένου όπως η ‘Αγγέλα’ ή η παράσταση ‘ΑΝΤΙΓΟΝΗ’ του Σοφοκλή που παίχτηκε πρόσφατα στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου στην μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Σε αυτή την περίπτωση δίνεται όμως το βάρος στον ηθοποιό να αποδομήσει εντελώς τα εκφραστικά του μέσα.

 

Γενικότερα στοχεύουμε με όλους αυτούς τους τρόπους σε μια αποδόμηση του χρόνου και του χώρου.

Αυτή η δουλειά μας εμπνέει, μας εμπλουτίζει και καθορίζει πολύ και τις παραστάσεις μας. Όλη η δουλειά μας είναι ένα πείραμα μεταξύ παράστασης, αναπαράστασης και διερεύνησης αφηγηματικών τρόπων καθώς και μια προσπάθεια ενεργητικής συμμετοχής του θεατή. Για παράδειγμα ένας θεατής που αποφασίζει να έρθει σε μια παράσταση στις 6.00 το πρωί στην καρδιά του Χειμώνα έχει ήδη μετατοπιστεί αφού το να πάει στο θέατρο δεν είναι άλλη μια αστική έξοδος τοποθετημένη στο πρόγραμμα του αλλά μια συνάντηση σαν ερωτικό ραντεβού ή επαναστατική πράξη ή μια άλλη δύναμη που πιστεύουμε ότι πάντα κουβαλά και μπορεί να τον αφυπνίσει και να επινοήσει τον εαυτό του πέρα από τα στερεότυπα.

 

 Συχνά δουλεύουμε ερευνητικά με κείμενα δικά μας αλλά και ήδη υπάρχοντα ή υλικό ντοκουμέντο, όπως για παράδειγμα στην παράσταση ‘ΣΤΟΕΣ’ που δουλέψαμε πάνω σε δικά μας κείμενα και πάνω σε δημοσιογραφικό υλικό και συνεντεύξεις 33 παγιδευμένων μεταλλωρύχων 700 μ. κάτω από τη γη καθώς και σε ποιήματα του 

Σουηδού ποιητή,  Tomas Transtromer. Ή όπως στην περίπτωση των ‘Σιωπηλών Φωνών’ που δουλεύουμε πάνω σε 69 μαρτυρίες, υλικό ντοκουμέντο όλου του περασμένου αιώνα στην Ελλάδα.

 

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ  σε μη αστικούς πληθυσμούς και περιβάλλοντα

 

Συγκεκριμένα, η ομάδα ΄ΑΣΙΠΚΑ΄ τα τελευταία καλοκαίρια τώρα, στα πλαίσια των προβών της επιλέγει ένα νησί για προετοιμασία και παρουσίαση ΄ανοιχτή πρόβα΄ ενός μέρους της δουλειάς που  ανεβάζει το χειμώνα στην Αθήνα. Το 2007 με αφορμή των παράσταση ΄Νυχτερίδες΄ επισκέφτηκε τη Νίσυρο και παρουσίασε μια performance πάνω σε υλικό της παράστασης.

 

Το 2008 με αφορμή την παράσταση που ανέβηκε στις 6 Οκτωβρίου στο ΒΙΟS,  το ΄ΤΡΙΠΤΥΧΟ΄ του Ηeiner Muller, ΄ ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ ΌΧΘΗ – ΜΗΔΕΙΑΣ ΥΛΙΚΟ – ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ΄ , η ομάδα ΑΣΙΠΚΑ επέλεξε για ένα σημαντικό κομμάτι των προβών της την Αστυπάλαια. Eκεί, πέρα από μια performance που παρουσίασε η ομάδα πάνω στο ποίημα του Έλιοτ από την ΄Έρημη Χώρα΄΄ - Κούφιοι Άνθρωποι, (όπου μαζί με τους Ειρήνη Δράκου και Πρόδρομο Τσινικόρη ενσωματώθηκαν και συμμετείχαν 40 εθελοντές από το κάμπινγκ της Αστυπάλαιας) παρουσίασε και μια ανοιχτή πρόβα – παράσταση με αφορμή το κείμενο απ΄ το ΄ΤΡΙΠΤΥΧΟ΄ του Ηeiner Muller, στο χώρο της Ροδιάς. Η ανταπόκριση και το πλαισίωμα των ηθοποιών απ΄ των κόσμο, στο προαύλιο της Ροδιάς ήταν συγκινητικά. Τα κείμενα του Ηeiner Muller φαίνεται πως βρήκαν θέση ακόμη και στην καρδιά του καλοκαιριού στο προαύλιο μιας εκκλησίας στην Αστυπάλαια.

 

Παράδειγμα Πρόσφατης Δουλειάς : (Καλοκαίρι 2011)

Στις πρόβες δεν δουλεύουμε με θεωρητική ανάλυση του κειμένου. Ξεκινάμε να δουλεύουμε με την αρχή (αυθαιρεσία)  ότι ‘δεν υπάρχει κείμενο’.  Σ΄ αυτή τη φάση, έχουμε μόλις επιστρέψει από Νίσυρο όπου δουλεύαμε απομονωμένοι για δύο εβδομάδες σε συνθήκες εργαστηρίου. Το πρωί δίναμε ένα ραντεβού για να συναντηθούμε όλοι μαζί κάπου κοντά στη Φύση όπου δουλεύαμε πολύ με τη σιωπή.  Κατά τη διάρκεια της μέρας ετοιμαζόμασταν για την βραδινή πρόβα, δουλεύοντας πάνω σε δύο ποιήματα του Α. Σικελιανού και στο βιβλίο του Γ. Πεντζίκη ‘Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση’ και πάνω στο βουκολικό δράμα ‘Γκόλφω’. Το βράδυ οι πρόβες ήταν συχνά ‘ανοιχτές’ και βγαίναμε στους δρόμους  ‘για  να συναντήσουμε το κείμενο’ (χρησιμοποιώντας το κείμενο  για να επικοινωνήσουμε με τους ντόπιους)  Στο τέλος της παραμονής μας εκεί προσφέραμε μια παράσταση στους ντόπιους πάνω σ’ αυτό το υλικό.‘

 

Τον Ιούνιο του 2012, η ομάδα έκανε αντίστοιχες πρόβες με τη μορφή εργαστηρίου στη Νίσσυρο, πάνω στο έργο ΆΝΤΙΓΟΝΗ’ του ΣΟΦΟΚΛΗ  στα πλαίσια της προετοιμασίας που έγινε για την αντίστοιχη παράσταση που ανέβηκε στις 20 & 21 Ιουλίου του 2012 στη Μικρή Επίδαυρο.